Γνωρίζουμε ήδη όλοι πως το περπάτημα είναι η καλύτερη γυμναστική και πως κρατά το σώμα μας σε φόρμα. Φαίνεται όμως πως το βάδισμα κάνει καλό και στο μυαλό μας. Αυτό τουλάχιστον έδειξε μια νέα έρευνα Ιρλανδών επιστημόνων σύμφωνα με την οποία η κίνηση, ακόμα και το σύνηθες περπάτημα, εφόσον γίνεται τακτικά και με κάποια ταχύτητα, μπορεί να ξεκλειδώσει τις διανοητικές δεξιότητές μας όσο τίποτα άλλο.
Ο νευρολόγος Σέιν Ο’ Μάρα, καθηγητής Πειραματικής Ερευνας Εγκεφάλου στο Κολέγιο Τρίνιτι του Δουβλίνου και συγγραφέας του βιβλίου «In praise of walking» που κρύβεται πίσω απο την μελέτη είναι υπέρμαχος της «κινησεοκεντρικής» θεωρίας του εγκεφάλου, ότι δηλαδή το όργανο εξελίχθηκε προκειμένου να υποστηρίζει την κίνηση και αν σταματήσουμε να κινούμαστε, απλά ο νους μας δεν θα δουλεύει τόσο καλά. Χαρακτηριστικά, παρατηρεί ο Ο’ Μάρα, κάποια είδη τσούχτρας ξεκινούν τη ζωή τους σαν πολύποδες χωρίς εγκέφαλο στα βράχια και αναπτύσσουν πολύπλοκα νεύρα που μπορούν να θεωρηθούν ως ένα είδος εγκεφάλου μόνο όταν αρχίσουν να κολυμπούν.
«Τα συστήματα των αισθήσεων λειτουργούν καλύτερα όταν κινούμαστε», επισημαίνει ο επιστήμονας επικαλούμενος μια μελέτη του 2018 που κατέγραψε τη σωματική δραστηριότητα των συμμετεχόντων και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους επί είκοσι χρόνια και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτοί που κινούνταν λιγότερο επέδειξαν επί τα χείρω μεταβολές της προσωπικότητάς τους, καταγράφοντας χειρότερα αποτελέσματα στην αξιολόγηση θετικών χαρακτηριστικών, όπως είναι η εξωστρέφεια, η ευχάριστη διάθεση και το ανοιχτό μυαλό. Πολλά στοιχεία, επίσης, αποδεικνύουν ότι αυτοί που περπατούν εμφανίζουν χαμηλότερα ποσοστά κατάθλιψης.
Ο επιστήμονας επισημαίνει ότι είναι λανθασμένη η εντύπωση πολλών ανθρώπων ότι η βάδιση δεν μετράει ως σωματική άσκηση. «Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να γίνουμε σωματικά περισσότερο δραστήριοι μέσα στην ημέρα από ό,τι είμαστε σήμερα», σημειώνει. «Αυτό που παρατηρεί κανείς σε ανθρώπους που φορούν μετρητές δραστηριότητας είναι ότι επειδή κάνουν λίγη ώρα έντονης δραστηριότητας, μετά την περιορίζουν δραματικά».
Ο ίδιος ο Ο’ Μάρα, μάλιστα, είναι τόσο βέβαιος για την επωφελή επίδραση της βάδισης, που καθημερινά κατεβαίνει από τρένο έναν σταθμό πριν από τον προορισμό του, έτσι ώστε να περπατήσει. «Για να λάβουμε τα μέγιστα οφέλη από το περπάτημα, η βάδιση πρέπει να είναι ταχεία και για αρκετά μεγάλη απόσταση, αναπτύσσοντας ας πούμε ταχύτητα 5 χλμ./ώρα επί τριάντα λεπτά, τουλάχιστον τέσσερις ή πέντε φορές την εβδομάδα».
